เรื่องซึ้งๆเกี่ยวกับ "พ่อ"

เนื้อเรื่อง

ผมเดินออกจากบ้าน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาให้แฟนของผม

เธอเป็นหญิงสวยมาก เป็นดาว คณะของมหาลัยของเรา

ก่อนผมจะออกไปพบเธอ เธอโทรมาหาผม

ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมบรรจงพับไว้บน โต๊ะ

หลังจากการพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหูเป็นเวลานานทีเดียว

ผมปรี่ออกจากบ้านไปหา เธอ โดยไม่ลืมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

ผมเห็นพ่อของ ผมถือมันออกมา ในผ้าผืนนั้นมีรอยเลือด

 "พ่อ  ทำอะไร หนะ"  ผมโพล่งถามด้วยความ โมโห

พ่อหน้าซีดทันที "เหมียวหนะ  มันโดนกัด

พ่อเลยเอาผ้าไปเช็ดเลือด

"พ่อรู้ไหม ผมกำลังจะเอาไปให้แฟน"

พ่อเงียบ ผมเกลียดจริงๆ

เวลาพ่อเงียบเมื่อจนกับปัญหา

ความโมโหสั่งผมให้ทำได้แม้กระทั่งจะตบหน้า พ่อ

พ่อเบือนหน้า "พ่อขอโทษ มานี่....."

พ่อยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า

"พ่อจะเอาไปซักให้เอง" 

ผมงอนพ่อถึงกับไม่ยอมคุยกับพ่อเป็นเวลานานพอควรไม่ยอมลงจากบ้าน

เป็นเวลาเกือบทั้งสองวันที่ผมไม่เจอหน้า ใคร

หมกตัวอยู่กับห้อง

มีเพียงแม่เท่านั้นที่คอยส่งข้าวให้ผม

ยามเมื่อผมมองตาแม่ครั้งใดทุก ครั้ง  ดวงตาแม่จะแดงปรี่ด้วยน้ำตา

ผมเริ่มรู้สึกว่า
บางทีผมอาจจะทำเกินไป

~~ 14 กุมภาพันธ์ ~~

ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นแม่เสียใจ

ผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

ผมยอมออกมาจาก ห้อง

ผมไม่เห็นพ่อ เดินออกมาที่บริเวณลานซักผ้า

กะละมังยังมีผ้าที่ยังไม่ซักหลายผืนข้างๆ
มีกองเลือด อยู่

และที่ราวตากผ้ามี ผ้าเช็ดหน้าของ ผม
ถึงจะล้างรอยเลือดไม่หมด  ก็ยังดีที่พ่อยังห่วงใยผม ยังแคร์ผมอยู่

พ่อ  ผมอยากขอโทษครับ

หันหน้าจะกลับเข้าบ้าน  ก็พบกับแม่

แม่ร้องไห้มาแต่ไกล  วิ่ง มากอดผม

"พ่อเสียแล้วนะ "

ผมอึ้ง

แม่ลำดับเหตุการณ์  และทำให้ผม ทราบว่า

พ่อป่วยเป็นโรคทางเดินหายใจติดเชื้อ

รอยเลือดที่เห็นนั้นคือเลือดที่พ่อ จาม ออกมา

พ่อมองไม่เห็น  

"พ่อกำชับแม่มา ตอนที่ลูกโกรธว่า อย่าบอกลูกเด็ดขาดว่าพ่อป่วย "

"ทำไมล่ะครับ"

"พ่อกลัวเราจะเสียใจ แล้วไม่ได้ออกไปเที่ยวกับแฟน"

ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง

พ่อบอกแม่ด้วยว่า

ถ้าพ่อเสียวันนี้  อย่าเพิ่ง บอกลูก
ให้ลูกไปเที่ยวกับแฟนก่อน พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์พลาดโอกาสอย่างนี้

เพราะพ่อคนเดียว  พ่อบอกด้วยว่าพ่อซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว มันไม่สะอาดหรอก

แต่พ่อบอกว่าพ่อของลูกทำ "ดีที่สุด แล้ว"

ผมกอดแม่ ร้องไห้

วันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์ที่อยู่ในความทรงจำตลอดไป